Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Tum mihi Piso: Quid ergo? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Confecta res esset. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Duo Reges: constructio interrete. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Esse enim, nisi eris, non potes.

Hoc tu nunc in illo probas.
Easdemne res?
Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quod iam a me expectare noli. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nam quid possumus facere melius? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

Bork: Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a.
Quid adiuvas?: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Bork: Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Age sane, inquam.: Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?
Bork: Id [redacted]tilius factum negabat.
Non semper, inquam;: De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod
honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum
virtute, vivere.

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque
idem tamen;

Ego vero isti, inquam, permitto.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quare conare, quaeso. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari.